+دیابت نوع دو
میگلیتول یک داروی ضددیابت است که با مهار آنزیم آلفا-گلوکوزیداز قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع۲، کنترل می‌نماید.
این دارو با نام تجاری گلایست (Glyset) معروف شده است و به صورت قرص خوراکی ۲۵،۵۰ و ۱۰۰میلی‌گرم تولید می‌شود.
برخلاف سولفونیل‌اوره‌ها، میگلیتول ترشح انسولین را افزایش نمی‌دهد بلکه با مهار برگشت‌پذیر آنزیم آلفا-گلوکوزیداز روده‌ای که هیدرولیز الیگوساکاریدها و دی‌ساکاریدها به گلوکز و سایر منوساکاریدها را برعهده دارد، جذب گلوکز را به تاخیر می‌اندازد.
در بیماران دیابتی مهار این آنزیم باعث به تعویق انداختن جذب گلوکز و کاهش هایپرگلایسمی پس از غذا می‌شود.
متابولیسم: نامشخص؛کبدی:نامشخص
دفع:بیشتر از ۹۵درصد از طریق ادرار(۱۰۰درصد بدون‌تغییر)
نیمه‌عمر:۲ساعت
مدت زمان رسیدن به پیک اثر:۲تا۳ساعت
اتصال به پروتئین کمتر از ۴درصد
جذب:کامل (۵۰تا۷۰درصد دوز ۱۰۰میلی‌گرمی جذب می‌شود)
-سابقه حساسیت به میگلیتول یا داروهای مشابه
-Cr >2.0
-CrCl <25
-کتواسیدوز دیابتی
-بیماری‌های التهابی روده
-زخم کولون
-انسداد گوارشی
-سندرم‌های سوجذب
-بیماری های روده ای مزمن همراه با اختلالات قابل توجه هضم یا جذب یا مشکلاتی که ممکن است در نتیجه افزایش تولید گاز در روده بدتر شوند.
موارد احتیاط:
-نارسایی کلیوی
-بیمار در شرایط استرس روحی و‌جسمی(تب، عفونت، تروما، جراحی و…)
عوارض شایع:
نفخ شکم، اسهال، دردشکمی، راش پوستی
عوارض جدی:
فلج ایلئوس، پنوموتوز سیستوئید اینتستینالیس، انسداد گوارشی
مکانیسم کلی تداخلات:
نامشخص
منع مصرف همزمان(کنترا اندیکه):
تداخل معناداری گزارش نشده‌است
تداخلات ماژور:
آلفا لیپوئیکوم اسیدوم، فلورکینولون‌ها، کلروکین، سیپروفلوکساسین، انوکساسین، فلومکوئین، هیدروکسی‌کلروکین، لانرئوتاید، اوکترئوتاید، پازیرئوتاید، سدیم تیوکتات، تیوکتیک‌اسید
تداخلات متوسط:
آسبوتولول، ذغال‌فعال، آلفاآمیلاز، آمیلاز، آتنولول، بنازپریل، بتاآمیلاز، بتاکسولول، بیزوپرولول، بیتر ملون، کاپتوپریل، کارتئولول، کارودیلول، سلیپرولول، کلرتیازید، کلرتالیدون، دیگوکسین، انالاپریل، انالاپریلات، اسمولول، اوکالیپتول، اوکالیپتوس، فوزینوپریل، فوروزماید، گلوکومنان، گوآرگام، جیمنهما سیلوستر، هیدروکلروتیازید، هیدروفلومتیازید، اینداپامید، انسولین(انواع)، لابتالول، لووبونولول، لیزینوپریل، متی‌پرانولول، متولازون، متوپرولول، موئگزیپریل، نادولول، نبیوولول، اکسپرنولول، پانکراتین، پنبوتولول، پریندوپریل، پبندولول، پلی‌تیازید، پراکتولول، پراملینتاید، پروپرانولول، پسیلیوم، کوئیناپریل، رامیپریل، سوتالول، تیمولول، تراندولاپریل، تریامترن، زوفنوپریل
افزایش اثرداروها توسط میگلیتول: عوامل کاهنده‌ی قندخون، انسولین، سولفونیل اوره‌ها
داروهایی که سطح خونی میگلیتول را بالا می برند:
آلفالیپوئیک اسید، آندروژن‌ها، بتابلاکرها، بورتزومیب، ضدویروس‌ها با اثر مستقیم (HCV)، گوانیتیدین، مایتاکه، مهارکنندگان مونوآمین اکسیداز، پگ‌ویزومانت، پروتیونامید، کینولون‌ها، سالیسیلات‌ها، مهارکنندگان بازجذب اختصاصی سروتونین SSRIs
کاهش اثرات داروها توسط گلی‌کلازید:
تداخل معناداری گزارش نشده‌است.
داروهایی که سطح میگلیتول را کاهش می دهند:
بتابلاکرها، بورتزومیب، عوامل افزاینده قندخون، کینولون‌ها، ریتودرین، دیورتیک‌های تیازیدی و شبه‌تیازیدی
تداخل با غذا:
تداخلی با غذا ندارد
-در شرایطی که بیمار تحت استرس روحی یا جسمی قرار دارد بهتر است میگلیتول موقتاً قطع گردد و از انسولین استفاده شود.
-کراتین بیمار پیش از شروع درمان و سپس به صورت دوره‌ای چک شود.
-معمولاً قرص‌های میگلیتول سه مرتبه در روز تجویز می‌شوند. توصیه می‌شود قرص همراه با اولین لقمه‌ی غذا صرف شود.
-توصیه می‌شود درمان با میگلیتول با دوز کم آغاز و طی ۴تا۸هفته برحسب نیاز، افزایش داده شود. حداکثر دوز مجاز روزانه ۱۰۰میلی‌گرم سه باردرروز می‌باشد.
-به دلیل تداخلات زیادی که این دارو با سایر داروها(خصوصاً آنتی‌بیوتیک و داروهای قلبی )دارد، حتماً لیست کامل مکمل‌ها و داروهای مصرفی بیمار جهت بررسی تداخلات چک شود.
-برای به حداقل رساندن عوارض گوارشی می‌توان مصرف میگلیتول را با یک مرتبه در روز با دوز کم(۲۵میلی‌گرم) آغاز کرد و به تدریج‌تعداد دفعات مصرف را به سه بار در روز رساند.پس از ۴تا۸هفته باید دوز مصرفی بیمار به محدوده‌ی ۵۰میلی‌گرم ۳بار درروز برسد و برای سه ماه ادامه داده‌شود. چنانچه پس از این مدت HbA1C به حد مطلوب نرسیده‌بود، می‌توان از حداکثر دوز درمانی یعنی ۱۰۰میلی‌گرم سه بار در روز استفاده کرد.درمان تا حدامکان با کمترین دوز موثر ادامه داده‌شود.
-شایع‌ترین مشکلات بیماران با این دارو، تحمل عوارض گوارشی آن است. احتمال دردشکمی و اسهال با مصرف دارو همراه با غذا کاهش می‌یابد. این عوارض با ادامه‌ی درمان و در اثر تطابق بدن با دارو، کاهش می‌یابد.
-افت قندخون با مصرف میگلیتول به تنهایی، کمتر اتفاق می‌افتد اما در ترکیب‌درمانی با سایر داروها(سولفونیل‌اوره‌ها، انسولین..)احتمال افت قند وجود دارد. در بیماران مصرف کننده‌ی میگلیتول برای درمان موارد خفیف تا متوسط افت قندخون می‌توان از گلوکز خوراکی(دکستروز) به جای سوکروز(شکر) استفاده کرد. چون هیدرولیز سوکروز به گلوکز و فروکتوز توسط میگلیتول مهار می‌شود.
-برای موارد افت قندخون شدید، نیاز به استفاده از گلوکاگون یا گلوکز تزریقی می‌باشد.
-اسهال، مدفوع شل و نفخ در سالمندان مصرف کننده‌ی این دارو بیشتر و شدیدتر گزارش می‌شود.
-در دوران بارداری توصیه می‌شود از داروهای جایگزین میگلیتول برای کنترل قندخون استفاده شود.
-میگلیتول در شیر ترشح می‌شود و مواجهه‌ی شیرخوار حدود ۰/۴درصد از دوز ۱۰۰میلی‌گرمی دریافت شده توسط مادر ارزیابی شده‌است.شیردهی در مدت درمان با میگلیتول توسط کارخانه‌ی سازنده، توصیه نمی‌شود.
-HbA1c بیمار دست‌کم دوبار در سال در بیماران با قندخون تحت کنترل و ۴بار درسال در بیمارانی که به اهداف درمانی نرسیده‌اند، چک شود.در افرادی که نوسانات قندخون زیادی دارند(مانند کسانی که کمبود ترشح انسولین دارند) یا در بیمارانی که HbA1c آنها با قندخون یا علائمشان تطابق ندارد، حتماً ارزیابی HbA1c همراه با سایر فاکتورهای قندخون انجام شود.
-قندخون ناشتا و بعد غذا توسط بیمار به صورت روزانه چک شود.
| اکاربوز |
قابل استفاده در بارداری: با مطالعات حیوانی شواهدی دال بر خطرناک بودن این دارو مشاهده نشده است. مطالعات انسانی به اندازه کافی در دست نیست
| کد ژنریک | نام شکل دارویی | پرخطر | دما | حیاتی | برچسب هشدار بالا |
|---|
