آسم: برای درمان و پیشگیری از علائم آسم، خصوصاً در بیمارانی که برونکودیلاتورها و استروئیدهای استنشاقی برایشان موثر نبوده است.
برونکیت مزمن: در درمان و کنترل علائم برونشیت مزمن و COPD (بیماری انسدادی مزمن ریه) به‌کار می‌رود.
آمفیزم: کمک به بهبود علائم تنفسی و برونکودیلاتاسیون در بیماری‌های ریوی مزمن مانند آمفیزم.
عوارض قلبی: در برخی موارد خاص، اتوفیلین برای کنترل علائم تنگی نفس و اختلالات تنفسی ناشی از مشکلات قلبی استفاده می‌شود.
اتوفیلین یک متیل‌گزانتین است که از طریق مهار فسفودی‌استراز و افزایش سطح AMP حلقوی باعث شل شدن عضلات صاف برونش‌ها و گشاد شدن راه‌های هوایی می‌شود. این دارو باعث بهبود جریان هوای تنفسی و کاهش علائم تنفسی در بیماری‌های برونکودیلاتور می‌شود.
جذب: اتوفیلین پس از مصرف خوراکی به‌خوبی جذب می‌شود.
متابولیسم: در کبد متابولیزه می‌شود.
نیمه‌عمر: نیمه‌عمر آن حدود ۳ تا ۹ ساعت است.
دفع: این دارو عمدتاً از طریق ادرار دفع می‌شود.
حساسیت به دارو: در صورت حساسیت به اتوفیلین یا سایر متیل‌گزانتین‌ها مصرف آن ممنوع است.
آریتمی‌های قلبی: در بیماران با سابقه آریتمی‌های قلبی یا مشکلات شدید قلبی، باید با احتیاط مصرف شود.
بارداری و شیردهی: مصرف این دارو در دوران بارداری و شیردهی باید تنها تحت نظر پزشک و با احتیاط انجام شود.
گوارشی: تهوع، استفراغ، درد شکم.
قلبی: تپش قلب، آریتمی‌ها، فشار خون بالا.
سیستم عصبی: سردرد، سرگیجه، بی‌خوابی.
تنفسی: در برخی موارد، تحریکات ریوی و خشکی گلو.
آنتی‌بیوتیک‌ها: داروهایی مانند اریترومایسین و کلاریترومایسین می‌توانند غلظت اتوفیلین را افزایش دهند.
داروهای ضد صرع: داروهایی مانند فنی‌توئین و فنوباربیتال می‌توانند اثر اتوفیلین را کاهش دهند.
سیگار کشیدن: سیگار کشیدن ممکن است متابولیسم اتوفیلین را افزایش دهد و غلظت خونی آن را کاهش دهد.
داروهای ضد افسردگی: برخی داروهای ضد افسردگی مانند مهارکننده‌های MAO ممکن است تداخل داشته باشند.
نظارت بر غلظت خونی: برای جلوگیری از سمیت، نظارت دقیق بر غلظت اتوفیلین در خون ضروری است.
استفاده همزمان با سایر داروها: قبل از شروع یا قطع مصرف هر دارویی، پزشک باید از داروهای مصرفی بیمار مطلع باشد.
مصرف در افراد مسن و بیمارانی با بیماری‌های قلبی: در این گروه‌ها ممکن است نیاز به تنظیم دوز دارو باشد.
چطور مصرف شود: اتوفیلین به‌صورت خوراکی مصرف می‌شود. دوز معمولی این دارو بسته به وضعیت بالینی بیمار و پاسخ به درمان می‌تواند متفاوت باشد.
زمان مصرف: بهتر است دارو در دوزهای منظم و طبق برنامه زمانی مشخص مصرف شود. مصرف آن پس از غذا می‌تواند از بروز عوارض گوارشی جلوگیری کند.
مصرف در بیماران خاص: در بیماران با مشکلات کبدی یا کلیوی، دوز دارو باید کاهش یابد. بیماران باید تحت نظر پزشک باشند تا از خطرات احتمالی پیشگیری شود.
قطع مصرف: اگر بیمار علائم خاصی از عوارض جانبی همچون تپش قلب یا سردرد شدید را تجربه کرد، باید بلافاصله مصرف دارو را قطع کرده و به پزشک مراجعه کند.
نکات قابل توجه برای پزشک:
نظارت بر بیماران مسن: در بیماران مسن یا بیماران مبتلا به مشکلات قلبی و کلیوی، نیاز به دقت بیشتر در تعیین دوز و نظارت بر عوارض دارو وجود دارد.
آزمایشات دوره‌ای: انجام آزمایشات دوره‌ای برای ارزیابی غلظت خونی دارو و بررسی عملکرد کبد و کلیه‌ها توصیه می‌شود.
آموزش به بیمار: پزشک باید به بیمار آموزش دهد که دارو را دقیقاً مطابق دستور مصرف کند و از مصرف خودسرانه داروهای دیگر اجتناب نماید.
.gif)
.gif)
