لوودوپا

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف لوودوپا

لوودوپا براي تسكين علائم و بهبود كنترل عضلات در درمان پاركينسون ايديوپاتيك، پاركينسون postenphaliticو پاركينسون علامتي و همچنين پاركينسون ناشي از تصلب شرائين مغزي مصرف مي‌شود.

مکانیسم اثر لوودوپا

لوودپا، پيش‌ساز دوپامين است و عمدتا با افزايش دوپامين در استرياتوم عمل مي‌كند. كندي حركات (برادي كينزي) و سختي عضلات را بيشتر از رعشه بهبود مي‌بخشد.

فارماکوکینتیک لوودوپا

لوودپا از روده كوچك سريعاً‌ جذب مي‌شود. اما جذب آن به سرعت تخليه معده و ph محتويات آن بستگي دارد. 2 ساعت بعد از مصرف خوراكي ، غلظت پلاسمايي دارو به حداكثر مي‌رسد. حدود دو سوم دارو در كبد متابوليزه مي‌شود. اين دارو از طريق ادرار دفع مي‌شود. نيمه عمر لوودپا 5/1-75/0 ساعت مي‌باشد.

عوارض جانبی لوودوپا

بي‌اشتهايي، تهوع و استفراغ، بي‌خوابي، سراسيمگي، كاهش فشار خون وضعيتي(ندرتاً كاهش فشار خون پايدار)گيجي، تپش قلب، آريتمي، قرمز رنگ شدن ادرار و ساير مايعات ندرتاً افزايش حساسيت ، حركات غير ارادي و غير طبيعي، هيپومانيا و سايكوز كه ممكن است باعث محدود شدن مقدار مصرف شوند، افسردگي، خواب‌آلودگي،سردرد، برافروختگي، تعريق ، خونريزي دستگاه گوارش و نروپاتي محيطي از عوارض جانبي دارو هستند.

تداخلات دارویی لوودوپا

هشدار ها لوودوپا

1. اين دارو نبايد در پاركينسون ناشي از مصرف دارو استفاده شود.
2. در موارد زير لوودپا بايد با احتياط فراوان تجويز شود:
بيماري‌هاي ريوي، اولسرپپتيك، بيماري قلبي- عروقي،‌گلوكوم با زاويه بسته، ملانوماي پوست و بيماري رواني و پسيكوز، انفاركتوس ميوكارد و عيب كار كليه.
3. اين دارو در بيماران سالمند و بيماراني كه به مدت طولاني سابقه بيماري پاركينسون دارند، ارزش اندكي دارد، چون اين افراد نمي‌توانند مقادير زياد دارو را تحمل كنند. همچنين در بيماراني كه علاوه بر بيماري پاركينسون ، بيماري مغزي ديگري نيز دارند، لوودوپا ارزش كمي دارد، چون اين افراد به عوارض جانبي اين دارو حساسيت بيشتري دارند. همچنين در پاركينسون ناشي از بيماري‌هاي دژنراتيو مغزي نيز پاسخ مطلوب‌شده ايجاد نمي‌شود.

توصیه های دارویی لوودوپا

1. درمان بالوودوپا بايد با مقادير كم شروع شده و به صورت تدريجي مقادير دارو افزايش يابد(با فواصل 2 تا 3 روز). مقدار نهايي معمولاً بر اساس افزايش تحرك بيمار از يک طرف و عوارض جانبي محدود كننده داروی مصرفی از طرف ديگر تعيين مي‌شود. فواصل بين مقادير مصرف مهم است و بايد بر اساس نياز هر بيمار به طور جداگانه تعيين شود.
2. تهوع و استفراغ ندرتا باعث محدوديت در مقدار داروي دريافتي مي‌شوند. مصرف دارو بعد از غذا تحمل آن را براي دستگاه گوارش بالا مي‌برد.
3. قطع مصرف دارو بايد به تدريج صورت گيرد.
4. دوره درمان بايد كامل شود. از قطع مصرف بدون مشورت با پزشك بايد خودداري گردد.
5. براي دستيابي به حداكثر اثر درماني، ممكن است چند هفته تا چند ماه وقت لازم باشد.
6. در صورت فراموش شدن يك نوبت مصرف دارو به محض به ياد آوردن، آن نوبت بايد مصرف شود، مگر اينكه تا زمان مصرف نوبت بعدي كمتر از 2 ساعت باقيمانده باشد. مقدار مصرف بعدي نيز نبايد دو برابر گردد.
7. هنگام برخاستن ناگهاني از حالت خوابيده يا نشسته بايد احتياط نمود.
8. از مصرف غذا و فرآوده‌هاي حاوي ويتامين B6 با اين دارو بايد خودداري نمود.