بداکویلین

Bedaquiline

طبقه بندی مارتیندل :

طبقه بندی درمانی :

اطلاعات تخصصی

فهرست

درمان سل مقاوم به دارو: بداکویلین به عنوان یک داروی خط دوم برای درمان سل مقاوم به دارو (MDR-TB) استفاده می‌شود. این دارو معمولاً در ترکیب با سایر داروهای ضد سل در درمان بیماران مبتلا به سل مقاوم به چند دارو تجویز می‌شود.
درمان سل مقاوم به ریفامپین و ایزونیازید: این دارو به ویژه برای بیمارانی که به درمان‌های معمولی مانند ریفامپین و ایزونیازید مقاوم هستند، مفید است.
درمان بیماری‌های مرتبط با مایکوباکتریوم توبرکولوزیس: بداکویلین در درمان سایر عفونت‌های ناشی از مایکوباکتریوم توبرکولوزیس، به ویژه در افراد مبتلا به بیماری‌های همراه مانند HIV، موثر است.

مهار ATP سنتاز باکتریایی: بداکویلین با مهار آنزیم ATP سنتاز در باکتری‌های Mycobacterium tuberculosis، که برای تولید انرژی مورد نیاز باکتری‌ها ضروری است، عمل می‌کند. این مهار منجر به کاهش تولید انرژی در سلول‌های باکتریایی می‌شود و در نهایت باعث مرگ آن‌ها می‌گردد.
اثر بر متابولیسم باکتری‌ها: با توقف تولید ATP، بداکویلین به سرعت فرآیندهای متابولیک باکتری‌ها را مختل می‌کند، که باعث کاهش توانایی آنها در تکثیر و گسترش می‌شود.
اثر ضد میکروبی مستقیم: این دارو به طور مستقیم بافت‌ها و میکروب‌های مقاوم به دارو را هدف قرار داده و با کاهش بار میکروبی در بدن، به بهبود علائم سل کمک می‌کند.

بداکویلین پس از مصرف خوراکی به خوبی جذب می‌شود و معمولاً حداکثر غلظت پلاسمایی آن طی 4-6 ساعت پس از مصرف مشاهده می‌شود.

این دارو به طور گسترده در بافت‌ها توزیع می‌شود و به ویژه در ریه‌ها، کبد، و کلیه‌ها حضور دارد. این ویژگی به درمان سل ریه کمک می‌کند.

بداکویلین عمدتاً در کبد و از طریق سیستم آنزیمی CYP3A4 متابولیزه می‌شود.
مصرف داروهای مهارکننده یا القاکننده این آنزیم می‌تواند غلظت پلاسمایی بداکویلین را تغییر دهد.

این دارو از طریق مدفوع دفع می‌شود و تنها مقادیر کمی از آن از طریق ادرار دفع می‌شود.
نیمه‌عمر آن در بدن تقریباً 5-6 روز است.

حساسیت به دارو: در صورت وجود حساسیت به بداکویلین یا سایر ترکیبات مشابه، مصرف این دارو ممنوع است.
نارسایی کبدی شدید: استفاده از بداکویلین در بیماران مبتلا به نارسایی کبدی شدید توصیه نمی‌شود، زیرا متابولیسم آن در کبد صورت می‌گیرد.
بارداری و شیردهی: استفاده از بداکویلین در دوران بارداری و شیردهی باید تنها تحت نظر پزشک و در صورت ضرورت انجام شود، زیرا اثرات آن بر جنین یا شیر مادر به خوبی مشخص نیست.

مهارکننده‌های CYP3A4: داروهایی مانند کتوکونازول، ایتراکونازول و کلاریترومایسین که بر آنزیم CYP3A4 اثر می‌گذارند، می‌توانند غلظت پلاسمایی بداکویلین را افزایش دهند.
داروهای ضد تشنج: داروهایی مانند فنی‌توئین و کاربامازپین که فعالیت CYP3A4 را تحریک می‌کنند، ممکن است باعث کاهش اثر درمانی بداکویلین شوند.
داروهای ضد ویروسی: داروهای ضد HIV مانند ریفامپین می‌توانند باعث کاهش غلظت پلاسمایی بداکویلین شوند و به این ترتیب اثر دارو را کاهش دهند.

سمیت کبدی: بداکویلین ممکن است باعث افزایش آنزیم‌های کبدی و در موارد نادر منجر به آسیب کبدی شود. بنابراین، نظارت دقیق بر عملکرد کبد در طول درمان با این دارو ضروری است.
اختلالات قلبی: در برخی بیماران، بداکویلین می‌تواند باعث طولانی شدن فاصله QT در نوار قلب شود، که می‌تواند به بروز مشکلات قلبی منجر شود. بررسی مداوم وضعیت قلبی بیمار توصیه می‌شود.
تداخلات دارویی: این دارو می‌تواند با داروهای دیگر تداخل داشته باشد، به ویژه داروهایی که بر سیستم CYP3A4 اثر می‌گذارند. نظارت دقیق بر مصرف داروهای همزمان بسیار مهم است.

بیمار باید بداکویلین را طبق دستور پزشک و به صورت منظم مصرف کند.
در صورت بروز هرگونه علائم غیرمعمول مانند درد شکم، واکنش‌های آلرژیک یا مشکلات قلبی، باید فوراً به پزشک اطلاع داده شود.

قبل از تجویز بداکویلین، باید وضعیت کبدی و قلبی بیمار به دقت ارزیابی شود.
مصرف همزمان با داروهای دیگر باید با دقت بررسی شود تا از تداخلات دارویی جلوگیری شود.