مکمل منیزیم

-منیزیم یک ماده معدنی است که برای ساختار طبیعی استخوان ها در بدن ضروری است. افراد منیزیم را از رژیم غذایی خود دریافت می کنند، اما اگر سطح منیزیم خیلی کم باشد، مکمل های منیزیم استفاده می شوند. سطوح پایین منیزیم یا بیماری هایی مانند پوکی استخوان، فشار خون بالا، گرفتگی عروق، بیماری های قلبی ارثی، دیابت و سکته مغزی مرتبط است.

-مکمل های منیزیم بیشتر برای یبوست، به عنوان آنتی اسید برای سوزش سر دل، درمان سطوح پایین منیزیم، عوارض بارداری مانند پره اکلامپسی و اکلامپسی و نوع خاصی از آریتمی ضربان قلب به نام تورسا د پوینت استفاده می شود.

-منیزیم برای رشد و نگه داری مناسب استخوان های مورد نیاز است. منیزیم همچنین برای عملکرد صحیح اعصاب، ماهیچه ها و بسیاری از قسمت های بدن ضروری است. در معده منیزیم به خنثی کردن اسید معده کمک می کند و مدفوع را از طریق روده حرکت می دهد.

-دوز های ایمن منیزیم که در انسان های بالغ حدود 350 میلی گرم است می تواند عوارض گوارشی مانند حالت تهوع، استفراغ و اسهال ایجاد کند، اما دوز های بالا عوارض جدی ماند آریتمی های قلبی، مشکلات تنفسی و حتی کما را به همراه دارد.

-بیماران مبتلا به پارکینسون که از داروی لوودوپا/کربی دوپا استفاده می کنند و افراد مبتلا به بلوک قلبی نباید از مکمل های منیزیم استفاده کنند.

-بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی باید با احتیاط و تحت نظر پزشک منیزیم دریافت کنند.

-افراد مبتلا به دیابت و کسانی که دچار سوئ مصرف الکل هستند در خطر کمبود منیزیم می باشند.

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف مکمل منیزیم

 برطرف کننده کمبود منیزیم بدن

مکانیسم اثر مکمل منیزیم

منیزیم یک کوفاکتور برای حد اقل 300 آنزیم است و برای عملکرد نرمال چندین فرایند کلیدی در بدن مهم است. منیزیم در عملکرد عصبی، انقباض عضلانی، کنترل گلوکز خون، اتصال گیرنده های هورمونی، سنتز پروتئین، تحریک پذیری قلبی، کنترل فشار خون، متابولیسم ATP، دریچه کانال های کلسیم و شار یونی غشایی نقش دارد.

فارماکوکینتیک مکمل منیزیم

جذب: تقریبا 24-76% از منیزیم مصرف شده در دستگاه گوارش جذب می شود و جذب آن عمدتا از طریق جذب پاراسلولی غیرفعال در روده کوچک است.
حجم توزیع: در موارد درمان پره اکلامپسی و اکلامپسی بین 13.65 تا 49 لیتر بوده
اتصال پروتئین: 20% منیزیم موجود در خون انسان به صورت متصل به پروتئین است که تقریبا 60-70% آن به آلبومین و بقیه به سایر پروتئین ها متصل می باشد.
متابولیسم: به نظر نمی رسد که منیزیم متابولیزه می شود.
دفع: کلیوی
نیمه عمر: 1000 ساعت یا 42 روز

عوارض جانبی مکمل منیزیم

منیزیم خوراکی در صورت مصرف دوز مناسب برای اکثر افراد بی خطر است، دوز های کمتر از 350 میلی گرم در روز برای اکثر بزرگسالان بی خطر هستند، با این حال در برخی افراد منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ و اسهال شود.
منیزیم خوراکی در دوز های بالا 350 میلی گرم در روز ایمن نیست، دوز های زیاد منیزیم در بد انباشته می شود و می تواند عوارض جانبی از قبیل ضربان قلب نا منظم، فشار خون پایین، گیجی، کند شدن تنفس، کما و حتی مرگ ایجاد کند.
منیزیم تزریقی باید فقط با نسخه پزشک دریافت شود.

تداخلات دارویی مکمل منیزیم

جدی: منیزیم نباید همراه با لوودوپا/کربی دوپا استفاده شود

متوسط: ترکیب این دارو ها با منیزیم باید با احتیاط مصرف شود:
آنتی بیوتیک های آمینوگلیکوزیدی: جنتامایسین، آمیکین، کانامایسین، استرپتومایسین، توبرامایسین
آنتی بیوتیک های کوئینولون:سیپروفلوکساسین، جمیفلوکساسین، لووفلوکساسین، موکسی فلوکساسین
آنتی بیوتیک های تتراسایکلین: دمکلوسایکلین، مینوسایکلین، تتراسایکلین
بیس فسفونات ها: آلندرونات، اتیدرونات، رزیدرونات، تیلودرونات
بلاک کننده های کانال کلسیم: نیفدیپین، وراپامیل، دیلتیازم، ایزرادیپین، فلودیپین، آملودیپین
ریلکس کننده های عضلات: کاریزوپرودول، پیپکرونیوم، اورفنادرین، سیکلوبنزاپیرین، گالامین، آتراکوریوم، پانکرونیوم، سوکسینیل کولین
دیورتیک های دفع کننده پتاسیم: آمیلوراید، اسپیرونولاکتون، تریامترن
دارو های ضد انعقاد و ضد پلاکت: آسپیرین، کلوپیدوگرل، دالتپارین، انوکساپارین، هپارین، ایندومتاسین، تیکلوپیدین، وارفارین
دیگوکسین
دارو های دیابت (سولفونیل اوره): کاربوتاماید، استوهگزاماید، کلرپروپاماید، تولبوتاماید، گلیکلازاید، گلیبورنوراید، گلایکوپیراماید، گلیمپراید
آنتی اسید ها: کلسیم کربنات، دی هیدروکسی آلومینیوم سدیم کربنات، مگالدرات، منیزیم سولفات، آلومینیوم هیدروکساید
گاباپنتین
کتامین

خفیف:
سولامر

توصیه های دارویی مکمل منیزیم

منیزیم خوراکی در صورت مصرف دوز مناسب برای اکثر افراد بی خطر است، دوز های کمتر از 350 میلی گرم در روز برای اکثر بزرگسالان بی خطر هستند، با این حال در برخی افراد منیزیم ممکن است باعث ناراحتی معده، حالت تهوع، استفراغ و اسهال شود.
منیزیم خوراکی در دوز های بالا 350 میلی گرم در روز ایمن نیست، دوز های زیاد منیزیم در بد انباشته می شود و می تواند عوارض جانبی از قبیل ضربان قلب نا منظم، فشار خون پایین، گیجی، کند شدن تنفس، کما و حتی مرگ ایجاد کند.
منیزیم تزریقی باید فقط با نسخه پزشک دریافت شود.
بارداری و شیر دهی: منیزیم برای خانم های باردار یا شیر ده در دوز کمتر از 350 میلی گرم در روز بی خطر است و منیزیم تزریقی نیز تا 5 روز قبل از زایمان احتمالا ایمن است. اما منیزیم برای خانم های باردار فقط در شرایط جدی تجویز می شود، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استفاده از منیزیم برای سرکوب زابمان زودرس می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در نوزاد شود.
منیزیم وریدی برای بیش از 5 روز می تواند باعث بروز مشکلات استخوانی و مغزی در نوزاد شود.
کودکان: منیزیم خوراکی در دوز های کمتر از 65 میلی گرم برای کودکان 1-3 سال، 110 میلی گرم برای کودکان 4-8 سال و 350 میلی گرم برای کودکان بالا 8 سال به شکل خوراکی بی خطر است.
الکلیسم: سوء مصرف الکل می تواند خطر کمبود منیزیم را افزایش دهد
اختلالات خونریزی: منیزیم لخته شدن خون را کند می کند و در تئوری مصرف منیزیم ممکن است خونریزی یا کبودی را در افرادی که مشکل انعقاد خون دارند افزایش دهد
دیابت: دیابت کنترل نشده باعث کاهش جذب منیزیم در بدن می شود
بلوک قلبی: دوز های بالا منیزیم ( معمولا IV) نباید به افراد مبتلا به بلوک قلب داده شوند.
میاستنی گراویس: منیزیم وریدی می تواند ضعف این افراد را بیشتر کند و باعث مشکلات تنفسی شود.
مشکلات کلیوی: افراد مبتلا به نارسایی کلیوی در پاکسازی منیزیم از بدن مشکلا دارند و منیزیم اضافه می تواند در بدن تجمع یافته و به سطوح خطرناکی برسد.