اولاراتومب

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف اولاراتومب

این دارو از فارماکوپه جهانی حذف شده است

-سارکوم بافت نرم

اولاراتومب یک مونوکلونال آنتی‌بادی و از ذیته‌ی داروهای آنتی نئوپلاستیک می‌باشد که در درمان مواردی از سارکوم بافت نرم در بزرگسالان که قابل رادیوتراپی و جراحی نمی‌باشند، معمولاً همراه با دوکسوروبیسین تجویز می‌شود.

نکته: از آنجا که طبق یک کارآزمایی بالینی (تصادفی کور) در فاز ۳ در بیماران مبتلا به سارکوم بافت نرم موضعی پیشرفته یا متاستاتیک غیرقابل جراحی، مصرف اولاراتومب به همراه دوکسوروبیسین در مقایسه با مصرف دارونما به همراه دوکسوروبیسین، تفاوت معناداری در بقای کلی بیماران نداشت، شرکت سازنده، اولاراتومب را از بازار خارج کرد.

این دارو با نام تجاری لارتروو (Lartruvo) معروف شده است و به صورت ویال ۱۹۰ میلی‌گرمی تزریقی(جهت انفوزیون) عرضه می‌شود.

مکانیسم اثر اولاراتومب

اولاراتومب یک آنتی بادی IgG1 انسانی (نوترکیب) است که به صورت واضح به گیرنده PDGFR-α متصل می شود تا از اتصال PDGF-AA، PDGF-BB و PDGF-CC جلوگیری کند، فعال سازی گیرنده را بلوک کند و سیگنال دهی گیرنده PDGF را مختل نماید.
گیرنده PDGF-alpha در تمایز سلولی، رشد و رگزایی (آنژیوژنز) نقش دارد و فعالیت ضد توموری خود را در انواع سارکوم نشان داده است.

فارماکوکینتیک اولاراتومب

نیمه‌عمر حذف: حدود ۱ضروز(۶تا۲۴روز)

منع مصرف اولاراتومب

-سابقه حساسیت به اولاراتومب یا هر یک از اجزای فرمولاسیون
موارد احتیاط:
-اختلالات خونی
-مشکلات گوارشی

عوارض جانبی اولاراتومب

عوارض شایع:
خستگی، نوروپاتی، سردرد، اضطراب، آلوپسی، هایپرگلایسمی، هایپوکالمی، هایپوفسفاتمی، هایپومنیزمی، تهوع، موکوزیت، استفراغ، اسهال، کاهش اشتها، درد شکمی، لنفوسیتوپنی، نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی، افزایش ptt،‌افزایش آلکالین فسفاتاز سرم، درد استخوانی‌عضلانی، خشکی چشم، عفونت مرتبط با واکنش، ایجاد آنتی بادی های IgG
عوارض جدی:
اسهال، لنفوسیتوپنی، نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی، افزایش ptt،‌افزایش آلکالین فسفاتاز سرم، درد استخوانی‌عضلانی، خشکی چشم، عفونت مرتبط با واکنش، ایجاد آنتی بادی های IgG، واکنش‌های حین تزریق

تداخلات دارویی اولاراتومب

مکانیسم کلی تداخلات:
نامشخص

منع مصرف همزمان(کنترا اندیکه):
ب ث ژ(اینتراوزیکال)، کلادریبین، دی‌پایرون، فکسینیدازول

افزایش اثرداروها توسط اولاراتومب:
کلوزاپین، دفریپرون، فکسینیدازول، اولاپاریب، روپگ‌اینترفرون آلفا-۲ب
داروهایی که سطح خونی اولاراتومب را بالا می برند:
مشتقات ۵-آمینوسالیسیلیک اسید، کلرامفنیکل(چشمی)، کلادریبین، دی‌پایرون، پرومازین

کاهش اثرات داروها توسط اولاراتومب:
ب ث ژ(اینتراوزیکال)

داروهایی که سطح اولاراتومب را کاهش می دهند:
افگارتیجیمود آلفا

هشدار ها اولاراتومب

-بروز لنفوپنی و نوتروپنی درجه ۳ و ۴ در بیماران تحت درمان با اولاراتومب و دوکسوروبیسین در مقایسه با دوکسوروبیسین به تنهایی بیشتر گزارش شده است. ترومبوسیتوپنی در همه‌ی درجات نیز در درمان ترکیبی شیوع بیشتری داشته است. بیمار به دقت تحت نظر قرارگیرد.
-تزریق اولاراتومب می‌توان. با واکنش های انفوزیون همراه باشد. بیشتر واکنش های انفوزیون در دوره‌های اول یا دوم درمان رخ می‌دهد. واکنش های درجه ۳ یا بالاتر می تواند تهدید کننده‌ی حیات باشد. به همین خاطر لازم است علائم واکنش های حساسیتی، گرگرفتگی، تنگی نفس، برونکواسپاسم و/یا تب/لرز حین و پس از انفوزیون شامل به دقت در بیمار پیگیری شود. موارد شدید شامل افت فشار خون، شوک آنافیلاکتیک یا ایست قلبی است. در صورت بروز این موارد، درمان با این دارو به صورت دائمی قطع گردد.
تجویز دیفن هیدرامین و دگزامتازون پیش از شروع سیکل درمانی توصیه می شود. در مدت انفوزیون لازم است تجهیزات احیا به راحتی در دسترس باشند.

توصیه های دارویی اولاراتومب

-با وجود خروج اولاراتومب از بازار جهانی در آوریل ۲۰۱۹، بیمارانی که این دارو را از زمان قبل از خروج از بازار دریافت می کنند، ممکن است واجد شرایط دسترسی مداوم به درمان باشند.
-در روز اول سیکل درمانی، تجویز دیفن‌هیدرامین(۲۵تا۵۰میلی‌گرم وریدی) و دگزامتازون پیش از تزریق اولاراتومب توصیه می‌شود.
-در صورت بروز تب/عفونت نوتروپنیک یا نوتروپنی درجه ۴ که بیش از یک هفته طول می کشد، تا زمانی که تعداد مطلق نوتروفیل (ANC) برابر یا بیشتر از ۱۰۰۰ شود، لازم است مصرف اولاراتومب متوقف شود و پس از آن نیز با کاهش دائمی دوز به ۱۲ میلی گرم بر کیلوگرم از سر گرفته شود.
-در صورت مشاهده ی واکنش‌های حساسیتی حین تزریق درجه یک و دو، تزریق تا زمان رفع علائم متوقف شود و سرعت انفوزیون تا ۵۰درصد کاهش یابد. در واکنش‌های درجه ۳و۴ درمان با این دارو به صورت دائمی قطع گردد. همچنین ممکن است نیاز به تنظیم دوز مجدد دوکسوروبیسین نیز باشد.
-انفوزیون اولاراتومب در مدت ۶۰دقیقه انجام شود. از تزریق وریدی مستقیم یا بولوس خودداری شود. در پایان انفوزیون، لاین وریدی بیمار با نرمال سالین شستشو داده‌شود.
-از تزریق همزمان الکترولیت ها یا سایر داروها را از طریق همان لاین وریدی خودداری شود.
-در صورت نگهداری در یخچال، پیش از تزریق باید محلول انفوزیون قبل به دمای اتاق برسد. انفوزیون دارو باید در عرض ۲۸ ساعت پس از رقیق سازی دارو به پایان برسد.
-از آنجا که این دارو در لیست داروهای پرخطر می‌باشد، به همین خاطر لازم است اقدامات احتیاطی مناسب جهت دریافت، جابجایی، ذخیره سازی، آماده سازی، توزیع، حمل و نقل، موارد مصرف و دفع انجام شود. برای مشاهده پروتکل‌های مناسب، توصیه‌های NIOSH و USP 800 دنبال شود.
-ویال های بازنشده در دمای ۲تا۸درجه سانتی گراد (۳۶ تا ۴۶ درجه فارنهایت) نگهداری شوند. از فریز کردن و یخ‌زدگی دارو خودداری شود.جهت محافظت از دارو در برابر نو، در کارتن اصلی نگهداری شود.
-پیش از مصرف از تکان دادن ویال خودداری شود. محلول های رقیق شده جهت انفوزیون را می توان تا ۲۴ ساعت در یخچال و حداکثر تا ۸ ساعت پس از خروج از یخچال در دمای اتاق نگهداری کرد (انفوزیون باید در این بازه زمانی کامل شود).
-مقدار دوز محاسبه شده‌ی دارو به دقت از ویال دارو کشیده شود و با نرمال سالین تا حجم نهایی ۲۵۰ میلی‌لیتر رقیق شود. با حرکت آهسته، مخلوط شود(از تکان دادن شدید خودداری شود). از فریزکردن محلول رقیق شده خودداری شود.
-برای رقیق سازی تنها از نرمال سالین استفاده شود. از مصرف فرآورده‌های حاوی دکستروز یا هر محلول دیگر خودداری شود.
-تهوع، استفراغ، اسهال، موکوزیت و درد شکمی در دریافت‌کنندگان این دارو گزارش شده است و در بیماران تحت درمان با اولاراتومب و دوکسوروبیسین در مقایسه با دوکسوروبیسین به تنهایی، شیوع بیشتری دارد.
-خانم‌ها با امکان باروری حداقل تا سه ماه پس از قطع این دارو از یک روش پیشگیری مطمئن استفاده کنند.
-بر اساس مکانیسم اثر، مصرف این دارو در دوران بارداری می‌تواند خطرات جدی در بر داشته‌باشد.
-طبق توصیه‌ی کارخانه‌ی سازنده، شیردهی در دوران درمان با این دارو و حداقل تا سه ماه پس از آخرین دوز، توصیه نمی‌شود.
‏-CBC به صورت منظم و‌دوره‌ای چک شود.
-غربالگری HBV با آنتی ژن سطحی هپاتیت ب، آنتی بادی هسته ای هپاتیت ب، Ig یا IgG تام و آنتی بادی برای آنتی ژن سطحی هپاتیت ب، پیش از شروع درمان سیستمیک ضد سرطان توصیه می‌شود.اما درمان برای رسیدن نتایج به تعویق انداخته‌نشود. تشخیص عفونت مزمن یا نهفته‌ی HBV جهت ارزیابی خطرات و برآورد نیازهای بیمار جهت پیشگیری ضد ویروسی، پایش و پیگیری ها، لازم است.