پراسوگرل

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف پراسوگرل

- سندروم های کرونری حاد: بیمارانی که تحت PCI قرار می گیرند. همراه با آسپرین برای کاهش خطر وقایع ترومبوتیک قلبی عروقی ( مثل ترومبوز استنت، MI ) در بیماران مبتلا به سندروم های کرونری حاد (ACS) که تحت PCI قرار می گیرند مورد استفاده قرار می گیرد.

- در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار یا MI بدون افزایش قطعه ST (NSTEMI) که تحت PCI قرار گرفته اند و در بیماران MI با افزایش قطعه ST (STEMI) که با PCI اولیه یا ثانویه ( بعد از درمان دارویی ) کنترل شده اند، استفاده می گردد.

- استانداردی که اکنون برای درمان بیماران ACS استفاده می شود شامل درمان ضد پلاکت دوتایی با یک مشتق تیونوپیریدین ( کلوپیدوگرل، پراسوگرل ) و آسپرین است. به نظر می رسد افزایش مهار تجمع پلاکتی ناشی از پراسوگرل باعث کاهش بیشتر وقایع ایسکمیک ( مثل ترومبوز استنت و MI ) در مقایسه با درمان استاندارد در بیماران ACS که تحت PCI قرار گرفته اند می شود. هرچند این مزایا با افزایش خطر خونریزی همراه است.

تاریخ به روز رسانی: ۱۳۹۵/۰۸/۱۵

مکانیسم اثر پراسوگرل

- یک پیش دارو بوده و بایستی توسط کبد به متابولیت فعال تبدیل شود. متابولیت فعال بطور برگشت ناپذیر به کلاس P2Y12 گیرنده های ADP روی گیرنده های سطحی پلاکت وصل شده بنابراین باعث مهار فعال شدن و تجمع پلاکتی وابسته به ADP می شود. گیرنده ADP بطور برگشت ناپذیر تغییر کرده و پلاکت هایی که تحت تاثیر پراسوگرل بوده اند همچنان برای باقیمانده طول عمرشان از پراسوگرل تاثیر می پذیرند.
- پراسوگرل یک مشتق تینوپیریدین بوده که از لحاظ ساختاری و فارماکولوژیکی به کلوپیدوگرل شبیه بوده و در مقایسه با آن مهار تجمع پلاکتی وابسته به ADP را سریع تر و بیشتر انجام میدهد.

فارماکوکینتیک پراسوگرل

- زیست دست یابی: بعد از مصرف خوراکی به سرعت و بطور کامل جذب می شود.

- شروع اثر: غلظت پیک پلاسمایی متابولیت فعال حدودا 30 دقیقه بعد از مصرف خوراکی ایجاد می شود. شواهدی از تجمع دارو طی تکرار مصرف وجود ندارد. بعد از یک دوز بارگیری 60 میلی گرمی، حدود 90 % بیماران به حداقل 50 % مهار تجمع پلاکتی طی 1 ساعت رسیده اند. بیشترین مهار پلاکتی حدود 80 % بوده است. مهار پلاکتی در حالت پایدار ( 70 % ) طی 5-3 روز درمان نگهدارنده بصورت دوزهای روزانه 10 میلی گرمی ایجاد شده است.

- طول اثر: طی قطع دارو تجمع پلاکتی به تدریج طی 9-5 روز به عدد پایه می رسد.

- اتصال به پروتئین: حدود 98 % ( متابولیت فعال )

- متابولیسم: به سرعت توسط هیدرولازها به تیولاکتان غیر فعال تبدیل می شود. سپس توسط ایزوآنزیم های CYP به متابولیت فعال تبدیل می شود. نسبت به کلوپیدوگرل که دو مرحله اکسیداتیو برای فعال شدن دارد، پراسوگرل یک مرحله ای است.

- دفع: بصورت متابولیت های غیر فعال در ادرار ( 68 % ) و مدفوع ( 27 % ) دفع می شود.

- نیمه عمر: متابولیت فعال 7 ساعت ( محدوده 15-2 ساعت )

عوارض جانبی پراسوگرل

*
عوارض نسبتا شایع (%10-1):
قلبی عروقی: افزایش فشارخون، افت فشارخون، فیبریلاسیون دهلیزی، برادی کاردی، ادم محیطی
سیستم اعصاب مرکزی: سردرد، سرگیجه، خستگی، درد غیرقلبی قفسه سینه
پوستی: راش پوستی
غدد درون ریز و متابولیسم: افزایش کلسترول خون، افزایش چربی خون
گوارشی: تهوع، اسهال، خونریزی گوارشی
هماتولوژی و انکولوژی: لکوپنی، آنمی، خونریزی شدید، خونریزی خفیف
عصبی، عضلانی و اسکلتی: کمردرد، درد دست و پا
تنفسی: خون دماغ، تنگی نفس، سرفه
متفرقه: تب

تداخلات دارویی پراسوگرل

*مشخصات کلی تداخلات:
- تحت تاثیر تاخیر در تخلیه ی معده
- ضد پلاکت

تداخلات رده X (پرهیز):
اوروکیناز

کاهش اثرات داروها توسط پراسوگرل:
تداخل قابل توجهی مشخص نشده است.

کاهش اثرات پراسوگرل توسط داروها:
کانگرلور، فنتانیل، مورفین (سیستمیک)، رانیتیدین (از بازار دارویی ایالات متحده جمع آوری شده)، ریفامپین

افزایش اثرات داروها توسط پراسوگرل:
داروها با خاصیت ضد پلاکت، داروهای ضد انعقاد، آپیکسابان، بمیپارین، سفالوتین، کلاژناز (سیستمیک)، دابیگاتران اتکسیلات، دئوکسی کولیک اسید، ادوکسابان، انوکساپارین، هپارین، ایبریتومومب تیوکستان، اوبینوتوزومب، ریواروکسابان، سالیسیلات ها، عوامل ترومبولیتیک، اوروکیناز

افزایش اثرات پراسوگرل توسط داروها:
آکالابروتینیب، داساتینیب، امولسیون‌های چربی (بر پایه روغن ماهی)، گلوکزآمین، گیاهان (با خاصیت ضد انعقاد/ ضد پلاکت)، ایبروتینیب، اینوترسن، لیماپروست، مولتی ویتامین/ فلورید (حاوی ویتامین‌های آ، دی و ای)، مولتی ویتامین/ مینرال (حاوی ویتامین‌های آ، دی، ای، کا، فولات و آهن)، مولتی ویتامین/ مینرال (حاوی ویتامین‌های آ و ای و بدون آهن)، اسیدهای چرب امگا-3، پنتوسان، پلی سولفات سدیم، پنتوکسی فیلین، آنالوگ‌های پروستاسیکلین، سلومتینیب، تیپراناویر، ویتامین ای (سیستمیک)، زانوبروتینیب

تداخل با غذا:
ذکر نشده است.

هشدار ها پراسوگرل

♣ موارد منع مصرف:
- خونریزی فعال پاتولوژیک ( مثل زخم معده، خونریزی داخل جمجمه ای )

- سابقه سکته مغزی یا TIA

♣ هشدارها:
- خطر بالقوه خونریزی را به همراه دارد. از مصرف دارو در بیماران مبتلا به خونریزی فعال، سابقه سکته مغزی یا TIA و بیمارانی که تحت CABG قرار دارند خودداری شود. در صورت بروز وقایع قلبی عروقی در حین درمان، دارو را قطع کنید.

- در افراد بالای 75 سال به دلیل افزایش خطر خونریزی داخل جمجمه مرگبار تجویز نشود مگر در بیماران با خطر بالا که مزیت مصرف این دارو بیشتر باشد. پراسوگرل را حداقل 7 روز قبل از جراحی قطع کنید.

- خطر خونریزی در افراد بالای 60 کیلوگرم، ترومای اخیر، جراحی اخیر، خونریزی گوارشی اخیر، بیماری زخم معده فعال، نارسایی شدید کبدی و مصرف داروهای افزاینده خطر خونریزی ( ضد انعقادهای خوراکی، NSAIDs، داروهای ترومبولیتیک ) بیشتر است.

- در صورت امکان بدون قطع پراسوگرل خونریزی را کنترل نمایید زیرا ممکن است قطع آن با افزایش خطر وقایع قلبی عروقی همراه باشد.

- ترومبوسیتوپنی ترومبوتیک پورپورا (TTP) : بطور نادر با مصرف سایر مشتقات تیونوپیریدین و گاها بعد از مواجهه کوتاه مدت ( بیش از 2 هفته ) این عارضه دیده شده است. هم چنین آنمی همولیتیک میکروآنژیوپاتیک، اختلالات عصبی، نارسایی کلیوی و تب دیده شده است که نیازمند درمان فوری ( مثل پلاسمافرز ) می باشد.

توصیه های دارویی پراسوگرل

- به بیمار آموزش داده شود که حین مصرف این دارو امکان بروز خونریزی و کبودی به مراتب بیشتر بوده و بایستی وجود خون در ادرار یا مدفوع به پزشک گزارش داده شود.

- دوز داروها بایستی دقیق مصرف شده و بدون تجویز پزشک قطع نشود.

- بیمار باید از علائم TTP شامل تب، ضعف، رنگ پریدگی پوست، لکه های بنفش پوست، زردی پوست یا چشم و تغییرات بدون علت عصبی آگاه باشد.