اسموپرازول+ناپروکسن

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف

-استئوآرتریت، روماتوئید آرتریت، اسپوندیلیت انکیلوزان
-آرتریت ایدیوپاتیک جوانان

اسومپرازول و ناپروکسن یک دارویی ترکیبی است که معمولاً جهت درمان علائم آرتریت استفاده می شود و در عین حال از معده در برابر آسیب احتمالی ناشی از NSAID ها مانند ناپروکسن محافظت می نماید. اسومپرازول که یک مهارکننده پمپ پروتون (PPI) است، اسید معده را کاهش می دهد و به پیشگیری از زخم معده که می تواند در استفاده طولانی مدت از NSAID ها رخ دهد، کمک می کند. ناپروکسن نیز یک داروی ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) است که التهاب، درد و سفتی مرتبط با بیماری هایی مانند استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید و اسپوندیلیت آنکیلوزان را تسکین می دهد. این ترکیب با عملکرد دوگانه به ویژه در بیمارانی که به مدیریت طولانی مدت درد نیاز دارند و در معرض خطر ابتلا به زخم معده هستند، مفید است.

این دارو با اسامی تجاری متعدد از جمله ویموو(Vimovo) به صورت قرص خوراکی حاوی ۳۷۵ تا ۵۰۰ میلی‌گرم ناپروکسن و ۲۰ میلی‌گرم اسومپرازول عرضه می‌شود.

مکانیسم اثر

ناپروکسن: به طور برگشت پذیر آنزیم های سیکلوکسیژناز ۱ و ۲ (COX-1 و 2) را مهار می کند که منجر به کاهش تشکیل پیش سازهای پروستاگلاندین می شود. این دارو دارای خواص ضد تب، ضد درد و ضد التهابی است.

اسومپرازول: یک مهارکننده پمپ پروتون است که ترشح اسید را در سلول های جدار معده کاهش می دهد.

فارماکوکینتیک

متابولیسم:
ناپروکسن: کبدی گسترده؛ CYP450: سوبسترای 1A2، 2C9
اسومپرازول:کبدی گسترده؛ CYP450:سوبسترای 2C19, 3A4 (نکته: پیش دارو که به فرم فعال سولفنامید تبدیل می‌شود)

دفع:
ناپروکسن: ادرار ۹۵درصد (کمتر از یک درصد بدون تغییر)؛ نیمه عمر: ۱۵ساعت
اسومپرازول: عمدتاً ادرار(کمتر از یک درصد بدون تغییر)، مدفوع؛ نیمه عمر: ۱تا ۱/۵ ساعت

منع مصرف

-حساسیت مفرط (به عنوان مثال، واکنش های آنافیلاکتیک، واکنش های جدی پوستی) به ناپروکسن، اسموپرازول، سایر بنزیمیدازول های جایگزین، امپرازول، یا هر یک از اجزای فرمولاسیون
-استفاده در زمینه جراحی CABG
-سابقه آسم، کهیر یا واکنش های آلرژیک پس از مصرف آسپرین یا سایر NSAID ها
-مصرف همزمان با محصولات حاوی ریلپیویرین
-نارسایی شدید کنترل نشده قلبی
-زخم معده/دوازده/پپتیک فعال یا خونریزی فعال دستگاه گوارش
-خونریزی عروق مغزی یا سایر اختلالات خونریزی دهنده
-بیماری التهابی روده
نارسایی شدید کبد یا بیماری فعال کبدی
-نارسایی شدید کلیوی (کلیرانس کراتینین کمتر از ۳۰ میلی لیتر در دقیقه) یا بدتر شدن بیماری کلیوی
هیپرکالمی شناخته شده
-استفاده در سه ماهه سوم بارداری(در برخی منابع از شروع هفته ۳۰)
-شیردهی
-استفاده در بیماران کمتر از ۱۸ سال (لیبل کانادایی)
-نارسایی کبدی شدید
-ابتلا به آسم حساس به آسپرین


موارد احتیاط:
-نارسایی کلیوی خفیف
-نارسایی کبدی خفیف تا متوسط
-آسم
-سن بالای ۵۰ سال و افراد دارای ضعف
-بارداری کمتر از ۳۰ هفته
-دوز بالا
-مصرف طولانی مدت
-سکته قلبی اخیر
-بیماری قبلی عروقی، فشارخون، نارسایی احتقانی قلب
-سابقه زخم یا خونریزی گوارشی
-استفاده از الکل/سیگار یا تغییر در عادت سیگار کشیدن
-بیماری التهابی روده
-اختلال انعقادی
-احتباس مایعات
- کم آبی
-محدودیت سدیم
-هیپومنیزیمی
-بیمارانی که برای فرزنددار شدن تلاش می‌کنند

عوارض جانبی

عوارض شایع:
گاستریت، اسهال، درد شکمی، یبوست، نفخ شکم، سرگیجه، ادم محیطی، سردرد، تغییر چشایی، سوء هاضمه، زخم معده، حالت تهوع، خواب آلودگی، کهیر، افزایش ALT یا AST، وزوز گوش، اکیموز، تنگی نفس، حساسیت به نور، تاخیر در تخمک گذاری، کمبود ویتامین B12 (مصرف طولانی مدت)، پولیپ غده فوندیک (استفاده طولانی مدت)

عوارض جدی:
سکته قلبی، سکته مغزی، ترومبوآمبولی، فشارخون، نارسایی احتقانی قلب، خونریزی دستگاه گوارش، سوراخ شدن دستگاه گوارش، زخم دستگاه گوارش، لوپوس اریتماتوز، کم خونی، دیسکرازی های خونی، طولانی شدن زمان خونریزی، نکروز پاپیلاری کلیه، سمیت کلیوی، سمیت کبدی، حساسیت مفرط، آنافیلاکسی، برونکواسپاسم، درماتیت اکسفولیاتیو، سندرم استیونز-جانسون، نکرولیز اپیدرمال سمی، اریتم مولتی فرم، واکنش دارویی با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک، نفریت توبولو اینترستشیال، شکستگی ها، هیپومنیزیمی (استفاده طولانی مدت)، هیپرکالمی، اسهال کلستریدیوم دیفیسیل، کولیت میکروسکوپیک، پانکراتیت، فتق، تنگی مری، زخم مری، واریس مری

تداخلات دارویی

مکانیسم کلی تداخلات:
-سوبسترای CYP1A2(مینور)، CYP2C9(مینور)، CYP2C19(مینور)، CYP3A4(مینور)
-مهارکننده CYP2C19(ضعیف)، OAT1/3

منع مصرف همزمان(کنترا اندیکه):
آبروسیتینیب، آکالابروتینیب، آسمتاسین، آمینولوولینیک اسید (سیستمیک)، آنتی اسیدها، سفدیتورن، سفوروکسیم، کلوپیدوگرل، القاء کننده های CYP2C19 (قوی)، داکومیتینیب، داساتینیب، دلاویردین، دیفلونیزال، ارلوتینیب، اینفیگراتینیب، کتورولاک (بینی)، کتورولاک (سیستمیک)، لووکتوکنازول، ماسیمورلین، نراتینیب، میفامورتاید، عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی، پازوپانیب، پکسیدارتینیب، فنیل بوتازون، ریلپیویرین، سوتراسیب، St John's Wort، سوکرالفیت، تنوکسیکام، اوروکیناز

افزایش اثرداروها توسط اسومپرازول/ناپروکسن:
مشتقات ۵-آمینوسالیسیلیک اسید، آبروسیتینیب، عوامل با خواص ضد پلاکتی، آلیسکایرن، آمینوگلیکوزیدها، آمینولوولینیک اسید (سیستمیک)، آمینولوولینیک اسید (موضعی)، آمفتامین، داروهای ضد انعقاد، آپیکسابان، بمیپارین، مشتقات بیس فسفونات، سفالوتین، سیلوستازول، سیتالوپرام، کلوبازام، کلاژناز (سیستمیک)، سیکلوسپورین (سیستمیک)،‌دابیگاتران، اتگزیلات، دفراسیروکس، اسید دئوکسی کولیک، دسموپرسین، دکستروآمفتامین، دی کلرفنامید، دیگوکسین، ادوکسابان، انوکساپارین، اپلرنون، فوس‌فنی توئین- فنی توئین، هپارین، ایبریتومومب تیوگزتان، ایتراکونازول، کتورولاک (سیستمیک)، لیتیوم، ماواکامتن، متفورمی، متوترکسات، متوکسالن (سیستمیک)، عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی، اوبینوتوزومب، اوماستاکسین، پورفیمر، ملح پتاسیم، دیورتیک های نگهدارنده پتاسیم، پرالترکسات، کینولون ها، ریزدرونات، ریواروکسابان، سالیسیلات ها، ساکیناویر، تاکرولیموس (سیستمیک)، محصولات تنوفوویر، تیازولیدیندیون ها، عوامل ترومبولیتیک، تولپریسون، اوروکیناز، ونکومایسین، ورتپورفین، آنتاگونیست های ویتامین K، وریکونازول

داروهایی که سطح خونی اسومپرازول/ناپروکسن را بالا می برند:
آسمتاسین، الکل (اتیل)، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، کورتیکواستروئیدها (سیستمیک)، سیکلوسپورین (سیستمیک)، دیفلونیزال، محصولات حاوی دروسپیرنون، محصولات گیاهی با اثرات ضد انعقاد/ضد پلاکت، ایبروتینیب ایکوزاپنت اتیل، اینوترسن، کتوکونازول (سیستمیک)، کتورولاک (بینی)، لووکتوکنازول، لیماپروست، امولسیون لیپید (بر پایه روغن ماهی)، دیورتیک های حلقه، مولتی ویتامین / فلوراید (با ADE)، مولتی ویتامین / مینرال (با ADEK، فولات، آهن)، مولتی ویتامین / مینرال (با AE، بدون آهن)، نفتازون، عوامل ضد التهابی غیر استروئیدی (موضعی)، اسیدهای چرب امگا سه، پنتوسان پلی سولفات سدیم، پنتوکسی فیلین، فنیل بوتازون، پروبنسید، آنالوگ های پروستاسیکلین، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، سلومتینیب، مهارکننده های بازجذب سروتونین/ نوراپی نفرین، فسفات سدیم، تنوکسیکام، دیورتیک های تیازیدی و شبه تیازیدی، تیپرناویر، تولپریسون، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (آمین سوم)، ویتامین E (سیستمیک)، وریکونازول، زنوبروتینیب

کاهش اثرات داروها توسط اسومپرازول/ناپروکسن:
آکالابروتینیب،‌ آلیسکایرن، مسدود کننده های گیرنده آنژیوتانسین II، مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین، آتازاناویر، بلوموسودیل، مسدود کننده های بتا، مشتقات بیس فسفونات، بوسوتینیب، کاپسیتابین، سفدیتورن، سفپودوکسیم، سفوروکسیم، کلوپیدوگرل،‌ سیستامین (سیستمیک)، داکومیتینیب، داساتینیب، دلاویردین، داکسی سایکلین، انوکساسین، اپلرنون، ارلوتینیب، جفیتینیب، هیدرالازین، مهارکننده های چک پوینت‌های ایمنی، ایندیناویر، اینفیگراتینیب، ایتراکونازول، کتوکونازول (سیستمیک)، لدیپاسویر، لووکتوکنازول، دیورتیک های لوپ، ماسیمورلین، میفامورتاید، مولتی ویتامین / مینرال (با ADEK، فولات، آهن)، مایکوفنولات، نلفیناویر، نراتینیب، نیلوتینیب، اکترئوتاید، پازوپانیب، پالبوسیکلیب، پکسیدارتینیب، پوزاکونازول، دیورتیک های نگهدارنده پتاسیم، پروستاگلاندین ها (چشمی)، ریلپیویرین، ریوسیگوات، ریزدرونات، سالیسیلات ها، سکرتین، مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین، سلپرکاتینیب، سینکالید، سورافنیب، سوتراسیب، دیورتیک های تیازیدی و شبه تیازیدی، ولپاتاسویر

داروهایی که سطح اسومپرازول/ناپروکسن را کاهش می دهند:
آنتی اسیدها، عوامل کمپلکس‌ساز اسید صفراوی، القاء کننده های CYP2C19 (قوی)، لوماکافتور و ایواکافتور، سالیسیلات ها، St John's Wort، سوکرالفیت، تیپرناویر

تداخل با غذا:

-سرعت/میزان جذب ناپروکسن در صورت مصرف همراه با غذا ممکن است کاهش یابد. با این حال توصیه می‌شود همراه با غذا، شیر یا آنتی اسیدها برای کاهش عوارض جانبی گوارشی تجویز شود.
-درمان طولانی مدت (بیشتر از 2 سال) ممکن است منجر به سوء جذب ویتامین B12 رژیم غذایی و متعاقب آن کمبود ویتامین B12 شود.

تداخل با تست آزمایشگاهی:
-سطح کروموگرانین A (CgA) سرم به صورت ثانویه به علت کاهش اسید معده ناشی از این دارو افزایش می یابد. می‌تواند باعث نتایج مثبت کاذب در تحقیقات تشخیصی تومورهای عصبی غدد شود. قطع موقت درمان با اسموپرازول حداقل ۱۴ روز قبل از آزمایش CgA توصیه می‌شود. چنانچه سطح CgA بالا بود، جهت تایید، آزمایش را (در همان آزمایشگاه قبلی) تکرار کنید.
-ناپروکسن ممکن است با سنجش ادراری 5-HIAA تداخل داشته باشد. به دلیل تداخل با m-dinitrobenzene، در صورت استفاده از تست Porter-Silber، ناپروکسن باید ۷۲ ساعت قبل از تست عملکرد آدرنال قطع شود. می‌تواند باعث مثبت کاذب در ارزیابی نسبت آلدوسترون/رنین (ARR) شود.

هشدار ها

-داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی خطر حوادث ترومبوتیک قلبی عروقی جدی، از جمله سکته قلبی و مغزی را افزایش می‌دهند که می تواند کشنده باشد. این خطر ممکن است در اوایل درمان رخ دهد و یا با افزایش طول مدت مصرف، افزایش یابد. از این رو مصرف ناپروکسن/اسومپرازول در شرایط جراحی CABG منع مصرف دارد.
-مصرف داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی ممکن است باعث افزایش خطر عوارض جانبی جدی گوارشی از جمله خونریزی، زخم، و پارگی معده یا روده شود که می تواند کشنده باشد. این وقایع می توانند در هر زمانی در مدت استفاده و بدون علائم هشدار دهنده رخ دهند. بیماران مسن و بیماران با سابقه قبلی بیماری زخم گوارشی و/یا خونریزی دستگاه گوارش در معرض خطر بیشتری برای عوارض جدی دستگاه گوارش هستند.
-با اولین علائم بثورات پوستی (یا هر گونه حساسیت مفرط دیگر) مصرف را قطع کنید.

توصیه های دارویی

-توصیه می‌شود این ترکیب حداقل ۳۰ دقیقه قبل از غذا مصرف شود. قرص ها به طور کامل بلعیده شود و از جویدن، له کردن، حل کردن یا شکافتن آنها خودداری گردد.
-در صورت فراموشی یک نوبت دارو، آن را در اسرع وقت مصرف کنید. اگر زمان مصرف دوز برنامه ریزی شده بعدی فرا رسیده است، دوز فراموش شده را مصرف ننموده و دوز برنامه ریزی شده بعدی را طبق روال سابق مصرف کنید. برای جبران نوبت حذف شده، از دو برابر نمودن دوز در یک نوبت خودداری کنید.
-در صورتی که دوز مصرفی روزانه اسومپرازول کمتر از ۴۰ میلی‌گرم ضروری بود، درمان‌های جایگزین درنظر گرفته شوند.
-در سالمندان از ترکیب با حداقل دوز موثر ناپروکسن استفاده شود.
-مصرف این ترکیب در افراد با نارسایی متوسط کلیوی توصیه نمی‌شود.
-در افراد با نارسایی کبدی خفیف تا متوسط با احتیاط مصرف شود و در صورت بدتر شدن عملکرد کبدی، قطع گردد.
-مصرف این ترکیب در نوجوانان بالای ۱۲ سال با وزن بیشتر از ۳۸ کیلوگرم جهت تشکین دردهای آرتریت جوانان قابل مجاز است.
-مصرف این ترکیب برای درمان اولیه درد توصیه نمی شود. طول مدت مطالعات کنترل شده در رابطه با این ترکیب بیش از ۶ ماه نمی‌باشد.
-ترکیب ناپروکسن/اسومپرازول را با محصولات تک ماده ای ناپروکسن و اسموپرازول منیزیم جایگزین نکنید.
-چنانچه لازم است Vimovo (ناپروکسن و اسموپرازول) بعد از جراحی چاقی استفاده شود، حداقل استفاده برای کوتاه ترین مدت توصیه می شود.
-استفاده از مهارکننده های پمپ پروتونی (PPIs) ممکن است خطر CDAD (اسهال ناشی از کلستریدیوم دیفیسیل) را به ویژه در بیماران بستری افزایش دهد. تشخیص CDAD را در بیماران مبتلا به اسهال مداوم که بهبود نمی یابند در نظر بگیرید. از کمترین دوز و کوتاه ترین مدت درمان با PPI مناسب برای شرایط بیمار استفاده کنید.
-مصرف این ترکیب می‌تواند باعث خواب آلودگی، سرگیجه، تاری دید و سایر علائم عصبی شود که ممکن است توانایی های جسمی یا ذهنی را مختل کند. بیماران باید در مورد انجام کارهایی که نیاز به هوشیاری ذهنی دارند (مانند کار با ماشین آلات یا رانندگی) احتیاط کند. با تاری یا کاهش دید مصرف را قطع نمایید و معاینه چشم پزشکی انجام دهید.
-معاینات دوره ای بینایی برای تمام بیمارانی که درمان طولانی مدت دریافت می کنند، توصیه می‌شود.
-در صورت بروز علائم یا نشانه‌های CLE یا SLE درمان را قطع کنید و برای ارزیابی به متخصص ارجاع دهید. اکثر بیماران ۴ تا ۱۲ هفته پس از قطع داروی اسومپرازول بهبود می یابند.
-مواردی از عوارض جانبی شدید پوستی، از جمله پوسچولوز اگزانتماتوز عمومی حاد، واکنش دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک، سندرم استیونز-جانسون و نکرولیز اپیدرمال سمی گزارش شده است.علائم و نشانه‌های(مانند تب، بثورات پوستی، لنفادنوپاتی، ائوزینوفیلی) در ارتباط با درگیری سایر ارگان‌ها (مانند هپاتیت، نفریت، ناهنجاری‌های خونی، میوکاردیت، میوزیت) را بررسی کنید. علائم اولیه واکنش حساسیت مفرط (به عنوان مثال، لنفادنوپاتی، تب) ممکن است بدون بثورات ایجاد شود. در صورت مشکوک بودن به DRESS، درمان با این ترکیب را قطع کنید و ارزیابی بیشتر انجام دهید.
-در بیماران تحت درمان با مهارکننده پمپ پروتونی (PPI) ممکن است بروز شکستگی های استخوانی مرتبط با پوکی استخوان در لگن، ستون فقرات یا مچ دست افزایش یابد. لازم است بیماران تحت درمان با دوز بالا یا طولانی مدت (بیش از یک سال) تحت نظر قرارگیرند. از کمترین دوز موثر برای کوتاه ترین زمان استفاده کنید و تجویز مکمل های ویتامین D و کلسیم را در نظر بگیرید. از دستورالعمل های مناسب برای کاهش خطر شکستگی پیروی کنید.
-استفاده از PPI ها خطر ابتلا به پولیپ غده فوندیک را به خصوص در استفاده طولانی مدت بیش از یک سال، افزایش می دهد. این عارضه ممکن است بدون علائم ظاهر شود، یا همراه با حالت تهوع، استفراغ یا درد شکمی رخ دهد. خونریزی دستگاه گوارش و/یا کم خونی ممکن است با پولیپ آسیب دیده مشاهده شود. تشخیص پولیپ همچنین ممکن است خطر انسداد روده کوچک را افزایش دهد. از کمترین دوز و کوتاه ترین مدت درمان PPI مناسب برای شرایط بیمار استفاده کنید.
-چسبندگی و تجمع پلاکت در اثر مصرف این دارو ممکن است کاهش یابد. همچنین ممکن است زمان خونریزی طولانی تر شود. بیماران مبتلا به اختلالات انعقادی یا کسانی که داروهای ضد انعقاد دریافت می کنند باید به دقت تحت نظر باشند.
بیماران تحت درمان طولانی مدت NSAID باید از نظر کم خونی تحت نظر باشند. به ندرت، استفاده از NSAID با دیسکرازی خونی بالقوه شدید (مانند آگرانولوسیتوز، ترومبوسیتوپنی، کم خونی آپلاستیک) همراه بوده است.
افزایش ترانس آمینازها با استفاده از NSAID گزارش شده است. بیماران مبتلا به LFT غیرطبیعی را از نزدیک تحت نظر بگیرید. واکنش‌های شدید کبدی نادر و گاهی کشنده (مانند هپاتیت برق‌آسا، نکروز کبدی، نارسایی کبدی) با استفاده از NSAID رخ داده است. در صورت بروز علائم یا نشانه‌های بیماری کبدی یا در صورت بروز تظاهرات سیستمیک، فوراً این دارو را قطع کنید.
-به دلیل احتمال بروز هیپرکالمی، سطح پتاسیم را به ویژه در بیماران مسن، بیماران مبتلا به دیابت، بیماری کلیوی، و مصرف همزمان از سایر عواملی که قادر به ایجاد هیپرکالمی هستند (مانند مهارکننده های ACE)، به دقت کنترل کنید.
-هیپومنیزیمی به ندرت گزارش می شود که معمولاً با استفاده طولانی مدت از داروهای مشابه اسومپرازول(بیشتر موارد بیش از یک سال درمان) رخ داده است و می‌تواند علامت دار یا بدون علامت باشد. موارد شدید ممکن است منجر به کزاز، تشنج و آریتمی قلبی شوند. هیپومنیزیمی می‌تواند منجر به هیپوکلسمی یا تشدید آن در بیماران در معرض خطر (مانند هیپوپاراتیروئیدیسم) شود. هیپومنیزیمی همچنین می‌تواند منجر به هیپوکالمی شود. هیپومنیزیمی و هیپوکلسمی می‌توانند با مصرف مکمل منیزیم/کلسیم اصلاح شوند اگرچه ممکن است در مواردی قطع اسموپرازول ضروری باشد.
-از بیمار بخواهید آب و مایعات به مقدار کافی مصرف کند. نظارت دقیق بر عملکرد کلیه در استفاده طولانی مدت از NSAID ها ضروری می‌باشد.
-درمان طولانی مدت (بیش از ۲ سال) با داروهای مهارکننده پمپ پروتئینی ممکن است منجر به سوء جذب ویتامین B12 و متعاقب آن کمبود ویتامین B12 شود. شدت کمبود وابسته به دوز است و این ارتباط در زنان و در سنین جوان‌تر (کمتر از ۳۰ سال) قوی‌تر است و‌ درگیری با آن پس از قطع درمان با این داروها کاهش می یابد.
-ممکن است مصرف این دارو خطر مننژیت آسپتیک را به ویژه در بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) و اختلالات بافت همبند میکس، افزایش دهد.
-در بیماران مبتلا به آسم حساس به آسپرین منع مصرف دارد. برونکواسپاسم شدید و بالقوه کشنده ممکن است رخ دهد. در بیماران مبتلا به سایر اشکال آسم با احتیاط مصرف شود.
-در بیماران مبتلا به نارسایی کبدی با احتیاط مصرف شود. به دلیل متابولیسم کبدی گسترده ممکن است کاهش دوز مورد نیاز باشد. بیماران مبتلا به مشکلات پیشرفته کبدی در معرض افزایش خطر خونریزی گوارشی و نارسایی کلیه با داروهای NSAID هستند.
-داروهای مهارکننده پمپ پروتون (PPIs) می‌توانند اثر درمانی کلوپیدوگرل را کاهش دهند که تصور می شود ناشی از کاهش تشکیل متابولیت فعال کلوپیدوگرل باشد.
-مصرف محصولات حاوی ناپروکسن را برای حداقل ۴ تا ۶ نیمه عمر قبل از اعمال جراحی یا دندان‌پزشکی متوقف کنید. در صورت نیاز به PPI محصول جایگزین را در نظر بگیرید.
-داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی ممکن است با ناباروری مرتبط باشند. برای اطلاعات بیشتر به مونوگراف ناپروکسن مراجعه کنید.
-کارخانه سازنده توصیه می کند که تصمیم به شیردهی در طول درمان با توجه به خطر مواجهه نوزاد، مزایای شیردهی برای نوزاد، و مزایای درمان برای مادر گرفته شود.
‏-CBC وبیوشیمی خون بیمار در مصرف طولانی مدت ارزیابی شود.
-در مورد از دست دادن خون پنهان آموزش های لازم به بینار داده شود و در صورت نیاز ارزیابی انجام شود.
- عملکرد کلیه (برون ده ادرار، BUN سرم و کراتینین) در مصرف طولانی مدت پایش شود.
-منیزیم پایه و پس از آن به صورت دوره ای ارزیابی گردد.به ویژه در صورت مصرف همزمان دیگوکسین، دیورتیک ها، یا سایر داروهای شناخته شده که ایجاد هیپومنیزیمی می‌کنند.
-سطح کلسیم پایه و سپس به صورت دوره ای در بیماران در معرض خطر (به عنوان مثال، هیپوپاراتیروئیدیسم) ارزیابی شود.
-فشار خون بیمار پایش شود.
‏-Cr پایه در مصرف طولانی مدت اندازه گیری شود.
-هموگلوبین در ابتدای درمان و سپس اگر کمتر از ۱۰ بود، به صورت دوره ای در طول درمان بلند مدت ارزیابی شود.