فلوتامید

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف فلوتامید

فلوتامید یک ترکیب غیر استروئیدی است با خواص ضد آندروژنی است که از طریق مهار برداشت و یا اتصال آندروژن ها در بافت های هدف عمل می کند. معمولاً همراه با آنالوگ های گونادرلین در درمان تسکینی سرطان پروستات کاربرد دارد. دوز معمول خوراکی آن mg 250 و 3 بار در روز است. در درمان ترکیبی، تولیدکنندگان انگلیسی توصیه می کنند که درمان با فلوتامید باید حداقل 3 روز قبل از تجویز آنالوگ گونادرلین آغاز می شود اگرچه در ایالات متحده آمریکا تولیدکنندگان مصرف همزمان را توصیه می کنند تا بیشترین اثر اعمال شود.

مکانیسم اثر فلوتامید

*
-آنتی آندروژن غیر استروئیدی
- مهار جذب آندروژن
- آنتاگونیست رقابتی آندروژن در بافت های هدف
- مهار تحریک رشد سلولی توسط تستوسترون در سرطان پروستات

فارماکوکینتیک فلوتامید

*
جذب: سریع و کامل
پیک پلاسمایی: 2ساعت
اتصال به پروتئین: %96-94 (متابولیت فعال 2-هیدروکسی فلوتامید %94-92)
متابولیسم: کبدی به صورت گسترده ( به 2-هیدروکسی فلوتامید و چند متابولیت دیگر)
نیمه عمر: 6 ساعت (متابولیت فعال 2-هیدروکسی فلوتامید)
دفع: ادرار (داروی تغییرنیافته و متابولیت فعال 2-هیدروکسی فلوتامید)، مدفوع(4%)

عوارض جانبی فلوتامید

*
عوارض شایع (%10<):
غدد درون ریز و متابولیسم: گرگرفتگی، گالاکتوره، کاهش میل جنسی، افزایش لاکتات دهیدروژناز
گوارشی: اسهال، استفراغ
ادراری تناسلی: ضعف جنسی، التهاب مثانه، حساسیت به لمس در پستان
هماتولوژی و انکولوژی: خونریزی مقعدی، عود تومور
کبدی: افزایش سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز (خفیف، گذرا)
عوارض نسبتا شایع (%10-1):
قلبی عروقی: ادم، افزایش فشار خون
سیستم اعصاب مرکزی: اضطراب، گیجی، افسردگی، سرگیجه، خواب آلودگی، سردرد، بی خوابی، عصبانیت
پوستی: راش پوستی، کبودی، خارش
غدد درون ریز و متابولیسم: ژنیکوماستی
گوارشی: تهوع، پروکتیت (التهاب رکتوم)، ناراحتی معده، بی اشتهایی، یبوست، سوء هاضمه، افزایش اشتها
ادراری تناسلی: خون در ادرار
هماتولوژی و انکولوژی: آنمی، لکوپنی، ترومبوسیتوپنی
عفونی: زونا
عصبی، عضلانی و اسکلتی: ضعف

تداخلات دارویی فلوتامید

هشدار ها فلوتامید

*
1- CBC و آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) پیش از شروع درمان و سپس به صورت دوره ای پایش گردد.
2- سطح ترانس آمیناز های سرم (ALT و AST) در ابتدای درمان، سپس به صورت ماهانه (به مدت 4 ماه) و سپس به صورت دوره ای پایش گردد.
3- در صورت ظهور اولین علایم اختلالات کبدی (مانند تهوع، استفراغ، درد شکمی، خستگی، بی اشتهایی، علائم شبه آنفولانزا، افزایش بیلی روبین خون، یرقان یا حساسیت به لمس در یک چهارم فوقانی سمت راست شکم) عملکرد کبدی ارزیابی شود.
4- سطح مت هموگلوبین در صورت وجود خطر سمیت آنیلین (بیماران مبتلا به هموگلوبین M، فاویسم و افراد سیگاری) ارزیابی شود.
5- بیمار از لحاظ بروز نارسایی کبدی (یرقان، تیرگی ادرار، درد شدید شکمی و کاهش اشتها) پایش شود و به بیمار گوشزد شود که این علائم را به سرعت گزارش کند.
6- لازم است که دیگر داروهای مصرفی بیمار بررسی شود تا در صورت نیاز، تنظیم دوز صورت گیرد یا از درمان جایگزین استفاده شود.
- ضرورت مصرف منظم دارو و تکمیل دوره درمان به بیمار گوشزد شود.