ترابکتدین

اطلاعات تخصصی

موارد مصرف ترابکتدین

‎ترابکتدین یک عامل آلکیله کننده (آنتی نئوپلاستیک) می باشد که به عنوان داروی ضد سرطان در مواردی مانند لیپوسارکوما ( متاستاتیک یا مواردی که با جراحی بطور کامل برداشته نمی شوند.) و لیومیوسارکوما در بزرگسالان کاربرد دارد.
‎همچنین در کانادا برای سرطان تخمدان نیز مورد استفاده قرار می گیرد.
‎نکته: دوز مصرفی دارو با توجه به شرایط بیمار و وزن متغیر است.
‎فرم دارویی :
‎این فرآورده تزریقی می باشد و با نام تجاری Yondelis معروف است.
Yondelis به صورت پودر در دوز ۱ میلی گرم تولید می شود.

مکانیسم اثر ترابکتدین

‎این دارو با اتصال و آلکیله کردن DNA باعث ایجاد اختلال در چرخه ی سلولی و در نهایت مرگ سلولی می شود

فارماکوکینتیک ترابکتدین

‎متابولیسم این دارو کبدی و به وسیله ی CYP450 می باشد ( این دارو سوبسترای آنزیم 3A می باشد.)
‎عمده دفع این دارو از راه مدفوع بوده و نیمه عمر آن ۷۵ ساعت می باشد.
‎این دارو نیاز به تنظیم دوز در نارسایی کلیوی با توجه به CrCl و تنظیم دوز در نارسایی کبدی با توجه به بیلی روبین، آلکالین فسفاتاز و آنزیم های کبدی ( AST/ALT ) دارد.

عوارض جانبی ترابکتدین

*
عوارض شایع (%10<):
قلبی عروقی: ادم محیطی
سیستم اعصاب مرکزی: خستگی، سردرد، بی خوابی
غدد درون ریز و متابولیسم: کاهش آلبومین خون
گوارشی: تهوع، استفراغ، یبوست، کاهش اشتها، اسهال
هماتولوژی و انکولوژی: آنمی، نوتروپنی، ترومبوسیتوپنی
کبدی: افزایش سطح سرمی آلکالین فسفوکیناز، افزایش سطح سرمی آلانین آمینوترانسفراز، افزایش سطح سرمی آسپارتات آمینوترانسفراز، افزایش سطح بیلی روبین خون
عصبی، عضلانی و اسکلتی: افزایش کراتین فسفوکیناز، درد مفاصل، درد عضلانی
کلیوی: افزایش کراتینین سرم
تنفسی: تنگی نفس
عوارض نسبتا شایع (%10-1):
قلبی عروقی: آمبولی ریوی، کاردیومیوپاتی
سیستم اعصاب مرکزی: هیپوستزی (اختلال حس لامسه)، خواب رفتگی اندام، نوروپاتی محیطی
سایر عوارض (درصد نامشخص):
کبدی: نارسایی کبدی
واکنش ازدیاد حساسیت: آنافیلاکسی

تداخلات دارویی ترابکتدین

هشدار ها ترابکتدین

‎منع مصرف:
‎-حساسیت به این دارو یا داروهای مشابه
‎-در صورتی که بیلی روبین بیشتر از ۳ برابر U / N ( AST/ALT ) باشد.
‎احتیاط:
‎-نارسایی کبدی، نارسایی قلب ( CHF )، سابقه ی سکته ی قلبی در ۶ ماه اخیر

توصیه های دارویی ترابکتدین

-به علت احتمال بروز مسمومیت با این دارو، فاصله ی بین دو نوبت درمانی باید مناسب باشد. و لازم است فاصله ی مناسب بین دو دوره ی درمان با توجه به آزمایشات و شرایط بیمار ( پلاکت، هموگلوبین ULN و CrCl و... ) برآورد شود.
‎-در هنگام تزریق بیمار از نظر بروز اکستراوازیشن تحت کنترل باشد.
‎-آزمایشات کبدی پیش از شروع درمان و سپس هر ۲ تا ۳ ماه در مدت درمان انجام شود.
-CBC پیش از هر بار تعیین دوز دوره ی درمانی جدید و CPK و LFT برای هر دوره بررسی گردد.
‎-در صورت بروز اکستراوازیشن، تزریق دارو بلافاصله قطع شود ، محلول دارویی بطور کامل کشیده یا پاک شوند سپس سوزن یا آنژیوکت خارج شود و اندام تزریق را بالا نگه دارید.